Mijn periode van ziekte heeft me bewuster gemaakt van mijn moederschap. Wat is dat eigenlijk, moeder zijn?

We hebben een bijzondere band. Onze harten kloppen tegen elkaar als we knuffelen. Ik voel hoe hij zich voelt. We maken ruzie om elkaars aandacht te vangen als we elkaar even zijn kwijtgeraakt. Mij één voelen met mijn kind, dat is moeder zijn voor mij.

Ik realiseer me dat mijn kind ook zonder mij zal uitbloeien tot het mooie mens dat hij al is. Die weg zal hij (deels) ook zonder mijn aanwezigheid afleggen. Dat is het leven. Ik heb hem het leven gegeven, maar zijn leven is niet van mij. Op zijn geboortekaartje stond niet voor niets:

Nieuw en vertrouwd tegelijk, van ons en niet van ons.

Iedere dag laat ik hem een klein beetje los en hij mij. Ik kan hem niet blijven vasthouden, hij gaat zijn eigen weg. En soms leggen we onze harten dan weer even tegen elkaar, zodat we voelen dat het klopt.

Misschien is het ouderschap wel de kans om het leven te leven door de ogen van je kind. Herbeleven. Meebeleven. Meeleven. En daar wil ik zo graag heel lang getuige van zijn. In het nummer ‘Kom terug’ zingt Spinvis zo mooi:

Erf de ogen van je kind.
Kijk er door.

Ik kijk door de ogen van mijn zoon en zie zijn kwetsbaarheid. Ik weet niet wat hem te wachten staat in zijn leven, met of zonder mij. Maar ik geniet van zijn aanwezigheid. Nu. Vandaag. Bij mij.

Eels – From Which I Came

A little wonder goes a long, long way
Learning where to go and what to say

Say hello to your new son
Well he sure is having fun
In a magic world