Griet Op de Beeck, bij Zomergasten. Ze sprak zoals alleen een Vlaamse kan spreken. Met woorden als muzieknoten en zinnen als melodieën. Over intens leven. Diep graven, ver kijken, je dromen doen ook al dacht je het niet te kunnen. Veel voelen en daar dan namen voor zoeken.
Intens leven. Mijn vader zei het al voor duidelijk was waar mijn gastheer zich allemaal had genesteld: “Hoe dit pad ook zal lopen, je zult intens ervaren en voelen dat je leeft.” Hoewel zijn woorden toen ook wrang voelden – zou mijn pad binnenkort doodlopend zijn? – is het waarheid gebleken. Niet vaker waren mijn gevoelens zo intens. Extreme blijheid om een wolkenpartij, diep verdriet vanuit de krochten en het niets. Een poging tot delen, maar niet weten hoe. Starend denken tussen de lijstjes van alledag.
Volgens Griet kennen we allemaal een soort restwaarde. Het stukje binnenwereld dat je niet kunt delen. Omdat een ander het niet zou begrijpen, hoeveel woorden je er ook voor zoekt. Omdat het zo intens verweven is met jouw zijn en hoe dat zo is geworden. Iedereen een eigen boksring, met jezelf als sterkste tegenpartij.
Met schrijven probeer ik mijn restwaarde betekenis te geven, voelbaar te maken. Dat het rauwe kan bestaan naast het mooie, dat dat samen intens leven is. Dat misschien je grootste node ook tegelijk je grootste troeven blijken zijn. Griet hield me wakker, vannacht.
Griet gemist? Klik op deze link: Zomergasten. Vanaf 1h55min spreekt Griet over ‘intens leven’. Nog te zien tot en met 31 augustus
Jouw stukje deed me aan een ingezonden brief denken, dat ik n.a.v. Mark Ruttes optreden in zomergasten in de Volkskrant las. Gaf Mark hier nu eindelijk zijn identiteit prijs, wie hij is? De teneur van de ingezonden brief was dat je eigenlijk niet in staat bent om ” ik-zelf” in jezelf te kunnen vinden. Je vind wel (je) gedachten, gevoelens en waarnemingen…….maar niet jezelf. ” I’m nobody, who are you?”
Mijn eigen gedachten gaan n.a.v. deze briefschrijver een bepaalde richting op en dat sluit aan op “who are you?”
Jij bent je intens bewust van wat je denkt en waarneemt en voelt en je probeert er woorden voor te vinden om het te delen met ons, die van je houden. Je hoeft dus eigenlijk ook niet op zoek naar dat “ik-zelf”, want je wordt door ons gekend, gezien en gevonden. Daarin – in die spiegels – kun jij jezelf ook herkennen en jezelf, jouw ik vinden. Neem van mij aan, lieve Imma, daarin zit heel veel wat niet een restwaarde is. Ik wil het liefde noemen.
Mooi geschreven Im
Xx