Als je moeder mag worden en borstvoeding kunt geven, verandert je hele perceptie van dat deel van je lichaam. Wat een fantastisch mechanisme dat je kind groeit van zoiets lichaamseigen.

De intieme momenten met Abel zijn ontelbaar. Tegelijkertijd lijkt de herinnering nu al ver weg. Klokgeluidjes, het zachte ademenen, een handje op de borst. Twee ogen die verliefd naar me staren, een korte pauze voor een intense glimlach.

Wat een werk hebben ze verzet. Met een ‘reuze baby’ als resultaat. Wat ben ik trots op ze. Wat is het jammer dat ik niet zelf kon besluiten deze periode af te sluiten, op mijn manier en op ons moment.

De ingrepen van de afgelopen weken en het besef dat ik afscheid zal moeten nemen, voelen als verraad. Na zo’n periode verdien je als borst een fase van rust, koestering, eer.