Net als mijn schoenen, trek ik ook graag mijn prothese uit. Om niet verbergen hoe het is. Te zijn met wat er nog is. Niet te vergeten dat het nu anders is. Mijn nieuwe lichaam te omarmen, welkom te laten voelen.
Mijn prothese laat me kiezen wanneer ik wel of niet zichtbaar anders wil zijn. Die keuze geeft mij een vrij gevoel. En van die vrijheid wil ik zo nu en dan gebruik maken. Als ik dat durf. Als de omgeving er naar is. Als ik me veilig voel.
Vooralsnog dus, wanneer ik ook mijn schoenen uit zou kunnen schoppen, mijn joggingbroek aan zou kunnen trekken en mijn voeten op tafel zou kunnen leggen. Daar waar ik thuis ben. Schrik dan niet als er ineens een plastic kipfilet op tafel ligt. Het is een compliment.
Voor mij nog een brug te ver, maar wel ontwapenend en interessant, is het Finse fashion project Monokini 2.0. Badmode voor vrouwen met 1 borst. Dan weet je ook direct hoe het eruit ziet.
It’s a new dawn
It’s a new day
It’s a new life
For me
Ik heb de catwalk gezien en het mag gezien worden! Misschien nog een brug te ver, maar ik zou zo een model kunnen aanwijzen waarin ik jou me helemaal kan voorstellen……gewoon heel mooi!