Een schone lei, opnieuw beginnen, fris. Ik wil dansen, zingen, de ramen opengooien en alle ballast achter me laten. Maar het lukt me niet. Nog niet. Nu het leven weer langzaam begint te vloeien, lijkt de diagnose dichterbij dan ooit.

De opluchting en blijheid worden overschaduwd door iets groters. Zoals alles de afgelopen maanden een bijsmaak kreeg. Door die ene levensles; dat het leven niet vanzelfsprekend is. Dat tijd een cadeau is. Zonde om ingepakt te laten voor een ander moment, voor later. Dat dromen er zijn om geleefd te worden. Niet straks, maar vandaag.

Pluk de eeuwigheid in het ogenblik (Ernst Bloch, Duitse filosoof 1885-1977)

Het stormt van binnen. Ik sta te trappelen om weer voluit te gaan, maar weet tegelijkertijd niet hoe. Ik verwacht eindelijk weer eens ‘aan de slag te gaan’, maar heb tegelijkertijd meer dan ooit behoefte aan vakantie. Het is alsof ik nu pas langzaam ontwaak uit een nachtmerrie, een nare droom die nog geleefd moet worden.

Schoon. Het kost tijd. Het zal nog wel even schuren voor het weer blinkt.

Eels – Trouble With Dreams

I’m walking down a lonely road
Clear to me now but i was never told
Trouble with dreams is you never know
When to hold on and when to let go

This is the life that i must lead now
Crossing fingers and wiping brow
Trouble with dreams is you can’t pretend
Something with no beginning has an end

You don’t need a thing from me
But i need something big from you
‘cause you know i’ve got an awful lot of big dreams