Gezonde ijdelheid was me nooit vreemd. Ik hield altijd al van mijn lichaam, met imperfecties. Was trots op de gezonde staat, de kracht, de zachtheid. Geen haar op mijn hoofd die dacht over cosmetisch ingrijpen.

Toen die haren begonnen uit te vallen door de chemotherapie, was al duidelijk dat het tot een medisch ingrijpen zou komen. Rigoureus, het mes erin. Vele foto’s moesten me voorbereiden op dat wat komen ging. Mijn levendige fantasie hielp me een beeld te vormen van mijn toekomstige lichaam.

Op het moment zelf, kan ik niets dan tranen laten vloeien. Ik hoef er niet bij te huilen, mijn lichaam huilt zelf. Het wil blijven zoals het is. Maar dat kan niet.

De leegte bij het wakker worden doet me beseffen dat er geen weg terug is. Vroeger is voorbij. Mijn lichaam blijkt niet uitgehuild. Maar wel veerkrachtig. Ik verbaas mezelf als ik op de dag van de operatie 10 minuten naar mezelf kijk, frontaal, in een grote spiegel. Alleen. Draaiend, kijkend, bewonderend. Dit is nu het lichaam waarvan ik hou. Met het litteken, met het gemis, uit verhouding. Compleet op zijn eigen manier.