Stippenkorting. De rode letters met ‘SALE’ knallen me tegemoet in de Bijenkorf. Een raar toevluchtsoord als je net hebt gehoord dat je borstkanker hebt. Maar toch, je kunt je er anoniem voelen, blik op oneindig en struinen maar. Niemand die weet dat ik een extra passagier bij me draag.

Waarom heb ik ineens de behoefte een fijne spijkerbroek te kopen? Trek ik lukraak nog wat t-shirtjes uit het rek die ik helemaal niet nodig heb? Waarom besteed ik mijn spaarzame tijd niet met man en kind op het strand? Genieten van dat waar het in het leven echt om draait? Waarom ben ik hier?

Een eerbetoon aan het lijf dat straks zoveel te verduren zal hebben? Een diepe wens dat alles nog steeds is zoals altijd? Een behoefte aan oppervlakkigheid ter compensatie van de diepgang van de afgelopen dagen?  Ik kan er de vinger niet op leggen. Ik kom thuis met een volle tas en een leeg gevoel. Joran begrijpt me zonder woorden die kunnen uitleggen wat ik bedoel.